In zeven stappen naar maatWERK voor gemeenten met lef

Reïntegratie van werklozen met écht perspectief

‘Economische zelfstandigheid staat voorop’, ‘ruimte voor maatwerk, ‘werk moet lonen’! Dergelijke zinnen komen in veel gemeentelijk beleid rond arbeidsparticipatie voor. De praktijk laat vaak een ander beeld zien: gedwongen tegenprestaties, werk moeten accepteren zonder perspectief en verplichte trajecten met weinig maatwerkkarakter.

Hoewel gemeenten het goed bedoelen, versterkt hun aanpak nog te vaak het wederzijds wantrouwen tussen overheid en burgers. Werklozen voelen zich behandeld als onwillende profiteurs naar wie niet geluisterd wordt. Ze ervaren een machteloos makend en frustrerend éénrichtingsverkeer of zelfs willekeur.

Gelukkig zijn er steeds meer gemeenten die beseffen dat het anders moet en kan. Zij bieden ruimte voor experimenten van een ander karakter. Dat is precies waar Nolitha van meerwaarde kan zijn.

Dit zijn zeven belangrijke stappen voor gemeenten die het experiment willen aangaan:

Basisinkomen en bijstand

Basisinkomen: Doe-het-zelf!

Basisinkomen is een ‘hot topic’! We beginnen namelijk te beseffen dat het niet kunnen krijgen van betaald werk ons binnenkort allemaal kan overkomen.

Hoe zit dat?

  1. In de economische crisis van nu is er niet genoeg (betaald) werk voor iedereen, zeker niet met de manier waarop we werk nu verdelen.
  2. Steeds meer betaald werk wordt ‘geoutsourcet’ naar lage lonen landen.
  3. Robots, Artificial Intelligence en computers nemen werk – banen – van ons over en/of doen dat zelfs beter.
  4. Bij de keuzes in ons huidige sociaal-economisch systeem is de financiële zorg voor langdurig werklozen onbetaalbaar. Het oerwoud van voorzieningen, regels en instanties is peperduur.
  5. Steeds meer mensen hebben genoeg van een systeem dat is gebaseerd op individualisme, wantrouwen en sancties, in plaats van solidariteit, vertrouwen en aanmoedigen.

Als dit ons boven het hoofd hangt, hoe regelen we dan toch onze bestaanszekerheid?