Wat een heerlijke frisse douche dit artikel: ‘Flexibel werken en voor iedereen een basisinkomen‘! Wat zou een goede combi van een flexibele arbeidsmarkt met een basisinkomen mogelijk kunnen maken in het Sociaal Domein?
Ik ben aan het dromen geslagen en zie het volgende voor me:
- We zijn in één klap af van dat nare begrip ‘kwetsbare burger’! Iedereen heeft via het basisinkomen in principe genoeg om van te leven. Eindelijk bijkomen van de negatieve en stereotyperende druk van instanties die je constant controleren en corrigeren in plaats van aanmoedigen en ruimte geven. Eindelijk je leven inrichten zoals jij dat wilt en kunt. Ook als dat betekent ‘niet meer van de bank af komen’. Je kunt gaan experimenteren met eigen initiatief en ondernemerschap. Vrijwilligerswerk gaan doen. Je geld steken in cursussen en andere vormen van onderwijs. Eindelijk dat kleine part-time baantje aannemen als aanvulling op je basisinkomen, zonder ‘gestraft’ te worden met een korting op je uitkering. Het zou ook maar zo makkelijker kunnen worden om schulden af te betalen.
- Het is een bevrijding voor sociale professionals. Denk aan al die tijd die je nu verliest in de verstikkende bureaucratie van verslagjes, rapportages, cijfertjes poepen en mensen controleren. Die komt dan beschikbaar voor veel positievere en opbouwender zaken. Eindelijk hoef je niet meer zoveel ‘naar boven’ te kijken naar institutionele belangen, verwachtingen en regeltjes. Je kunt met meer vrijheid echte aansluiting zoeken bij mensen in hun leefwereld. Het is veel eenvoudiger om te ondersteunen bij hun zoektocht naar ‘eigen kracht’ en hun plek in de samenleving. Ook (integrale) samenwerking en het bouwen van netwerken wordt weer ‘fun’. Al dat gedoe met angst voor concurrentie kunnen we dan toch achter ons laten?
- Het is misschien wel het einde van de zorg- en welzijnsgiganten die niet – op tijd – kunnen meebewegen. Dat is meteen één van de redenen waarom een realisatie van deze visie op weerstand zal stuiten. Er zijn veel belangen en banen mee gemoeid en het roept veel angst en zorgen op… Ik geloof in het verbinden van het kleinschalig en lokaal sociaal ondernemerschap in een soort frisse beweging. Een beweging waarin burgers, sociale professionals en overheid elkaar als partners zien en samen bouwen aan een inclusieve samenleving. Daaraan kunnen de grotere organisaties een prachtige aanjagende rol in spelen!
O, en een tip voor m’n stadsie Utrecht: Top, dat experiment met basisinkomen. Ik hoop dat het er komt. Wethouder Victor Everhardt rocks! Maar doet het dan met een brede doorsnee van de samenleving. Dus ook met insluiting van welgestelden en mensen met betaalde banen. Niet alleen met bijstandgerechtigden. Anders mis je in mijn ogen de essentie van het basisinkomen.
Enne… kijk bij de uitkomsten niet alleen naar de cijfertjes. Neem ook een meer ‘narratieve’ benadering mee. Wat zijn de ‘verhalen’ die mensen – vanuit hun verschillende belangen – hebben over basisinkomen? Wat zijn de onderliggende waarden? Wat moet daarin verschuiven of veranderen (‘kantelen’) om het basisinkomen geaccepteerd te krijgen, mocht het experiment slagen?
Maar ja, of mijn droom realistisch is? Of hij uitkomt? Wat denken jullie?
Ik ga in elk geval door met het inspireren van gemeenten en organisaties in zorg en welzijn bij het ‘kantelen’ en ‘transformeren’…
Iemand interesse?
Pingback: Basisinkomen: Doe-het-zelf! | Nolitha